Nec non Aeneas opera inter talia primus

hortatur socios paribusque accingitur armis.

atque haec ipse suo tristi cum corde volutat

aspectans silvam immensam, et sic forte precatur:

"si nunc se nobis ille aureus arbore ramus

ostendat nemore in tanto! quando omnia vere

heu nimium de te vates, Misene, locuta est."

vix ea fatus erat geminae cum forte columbae

ipsa sub ora viri caelo venere volantes,

et viridi sedere solo. tum maximus heros

maternas agnoscit aves laetusque precatur:

"este duces, o, si qua via est, cursumque per auras

derigite in lucos ubi pinguem dives opacat

ramus humum. tuque, o, dubiis ne defice rebus,

diva parens." sic effatus vestigia pressit

observans quae signa ferant, quo tendere pergant.

pascentes illae tantum prodire volando

quantum acie possent oculi servare sequentum.

inde ubi venere ad fauces grave olentis Averni,

tollunt se celeres liquidumque per aëra lapsae

sedibus optatis geminae super arbore sidunt,

discolor unde auri per ramos aura refulsit.

quae solet silvis brumali frigore viscum

fronde virere nova, quod non sua seminat arbos,

et croceo fetu teretes circumdare truncos,

talis erat species auri frondentis opaca

ilice, sic leni crepitabat brattea vento.

corripit Aeneas extemplo avidusque refringit

cunctantem, et vatis portat sub tecta Sibyllae.